Tanrıcılık.


Results for "Tanrıcılık."

Philosophical Dictionary

Tanrıcılık.

(Philosophical Dictionary) :
(Os. İlâhiyye, Fr. Theisme, Al. Theismus, İng. Theism, İt. Teismo). Evreni yaratan ve yöneten bir tanrının varlığını savunan öğreti... Tanrıcılık (teizm); tanrıtanımazlık (ateizm) ve kamutanrıcılık (panteizm) deyimlerinin karşıtı olarak tanrının varlığını, yaratıcılığını, yöneticiliğini savunan bir öğretidir. Nedentanrıcılık ya da yaradancılık (deizm) adlarıyle anılan öğretiden ayrılığı tanrının yöneticiliğini de savunmakta olmasıdır. Bu anlamda tanrıcılık (teizm), konunun her yönünü kapsayan tüm bir tanrıcılıktır. Nedentanrıcılıksa (deizm), tanrının varlığını kabul etmekle tanrıcılıkla birleşir, bunun dışında birçok alanlarda ondan ayrılır. Tanrıcılık, nedentanrıcılıktan farklı olarak, tanrıyı canlı, kişilikli, düzenleyici ve yönetici sayar. Tanrılık alanın en geniş kapsamlı öğretisidir. Vahye dayanan dinlerden bağımsız ve felsefe öğretisi olarak tanımlanırsa da büyük dinlerden hiç bir ayrılığı yoktur. Tanrıcılığa göre tanrı, evrenin hem üstünde hem içindedir, hem yaratmıştır hem yönetir. Büyük dinler de genellikle bu temele dayanmaktadırlar. bkz. Nedentanrıcılık, Tanrıbilim, Din, Yaratımcılık, Tanrıtanımazlık.
Philosophical Dictionary

Yegtanrıcılık.

(Philosophical Dictionary) :
(Os. Alelilâhiyye, Fr. Henotheisme). Birçok tanrılar arasından birini yeğlemek... Yeğtanrıcılık (enoteizm), çoktanrıcılık (politeizm) ve tektanrıcılık (monoteizm) ve üçlükte birlik tektanrıcılık (triteizm) karşıtı olarak, başka tanrıları da tanımayı ve ancak bunlardan birini yeğlemeyi gerektirir. Çoktanrıcılıktan farkı, çoktanrıcılığın tanıdığı bütün tanrıları eşit saymasına karşı, yeğtanrıcılığın bunlardan birini seçmesidir. bkz. Din, Çoktanrıcılık, Tanrıcılık, Tanrıbilim.