Kötülük.


"Kötülük." Kelimesi için arama sonuçları

Felsefe Sözlüğü

Kötülük.

(Felsefe Sözlüğü) :
(Os. Fenalık, Fr. Malveillance, Al. Uebel, İng. Badly, İt. Male). İyiliğin karşıtı, genel olarak hoşlanılmayan ve istenmeyen... Kötülük sözcüğünün Latince kökü malim; felâket, musibet, hastalık, ağrı, mutsuzluk anlamlarını taşımaktadır. Kök anlamlarına göre, iyilik mutluluk, kötülük mutsuzluktur. Tarihsel araştırma, iyilik-kötülük ikiliğinin güçlü-güçsüz ikiliğinden doğduğunu göstermektedir. Dinsel düşünce kötülüğün de iyilik kadar eski bir başlangıç olduğunu ileri sürer ve iyilikçi bir Tanrının varlığıyle kötülüklerin varlığını uyuşturmaya çalışır. İ.S. III. yüzyılda yaşamış Lactantius adlı bir kilise babası, yüzyıllar boyunca süren bu çelişmeyi şöyle açıklar: Tanrı, kötülükleri, dünyamızıdan ya atmak istiyor da atamıyor, ya atabiliyor da atmak istemiyor, ya ne atabiliyor ne de atmak istiyor. Bu konuda başka bir durum olamaz. Atmak istiyor da atamıyorsa, bu güçsüzlüktür ki Tanrılığa yakışmaz. Atabiliyor da atmak istemiyorsa bu kötülüktür ki Tanrılığa yakışmaz. Ne atabiliyor, ne de atmak istiyorsa bu hem güçsüzlük, hem kötülüktür ki, Tanrılığa hiç yakışmaz. Atabiliyor ve atmak istiyorsa - ki Tanrılığa yakışan budur- acaba niçin atmıyor?.. Bu soru, ortaçağın dinci düaşünürlerini bir hayli kıvrandırmıştır. Hıristiyan düşünürlerinin çoğuna göre dünya, bir kötülükler alanıdır. İnsan bu alana düşürülmekle cezalandırılmıştır ve onu ancak Tanrının iyilikseverliği kurtarabilir. Bu konuda en iyimser düşünür olan Leibniz, iyimserlik felsefesinde şu sonuca varmaktadır: Bu dünya iyi bir dünya değildir, ama mümkün olanlar arasında en yetkinidir. Tanrının iyiliği, birçok eksik dünyalar arasından en az eksik olanını seçmekle belirmiştir. Tanrının sonsuz uyuluğu olmasaydı daha çok eksik olanını da seçebilirdi. bkz. Kötü, İyilik.